Το χτίσιμο της δυναστείας
Τα χρόνια πέρασαν ως το 1996. Το ίδιο και οι παίκτες. Το ίδιο και οι πρόεδροι. Και οι ιδιοκτήτες. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς όμως εκεί – πρωτομάστορας ομάδων που έπαιζαν ποδόσφαιρο πρωτόφαντο για την Ελλάδα, πλάστης παικτών που χωρίς αυτόν ίσως γίνονταν φτασμένοι παίκτες με ατομικές διακρίσεις, όμως στα χέρια του έγιναν τα σημαντικά γρανάζια της πιο καλολαδωμένης ποδοσφαιρικής μηχανής που είδε ποτέ Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος. Σαβέβσκι, Μανωλάς, Σαβίδης, Κασάπης, Αλεξανδρής, Μπατίστα, Μπορμπόκης, Ατματσίδης , Δημητριάδης, Τσάρτας και τόσοι άλλοι, φιλοτέχνησαν στον πράσινο καμβά έργα εμπνευσμένα από την ευφυία του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Από το ’89 ως το ’96 τα γήπεδα όπου έπαιζε η ΑΕΚ γίνονταν εκκλησίες όπου οι φίλαθλοι-πιστοί κοινωνούσαν στιγμές ανείπωτης ικανοποίησης. Και από τίτλους: τέσσερα πρωταθλήματα, ένα κύπελο, ένα Λίγκ Καπ, ευρωπαικές επιτυχίες - τρέλα με Δρέσδη, δάκρυα του Τσώχου με Σπαρτάκ, συγκίνηση με Μαρσέιγ, με Ρέιντζερς, με Μίλαν, με Τορίνο, με Αιντχόβεν.
Η προπονητική ευφυία, οι οργανωτικές ικανότητες, η ηγετική προσωπικότητα του Ντούσαν Μπάγεβιτς δεν αμφισβητούνται από κανέναν, εν έτει 1996. Την τελευταία του χρονιά στη Νέα Φιλαδέλφεια, η ΑΕΚ αποδίδει αυτό που όλοι –ανεξαρτήτως οπαδικής προτίμησης- αναγνώρισαν ως το καλύτερο ποδόσφαιρο που έχει παίξει ποτέ ελληνική ομάδα. Κάθε εβδομάδα φράσεις όπως «ομάδα-μοντέλο», «βγαλμένη από τα παραμύθια», «διαστημικό ποδόσφαιρο» παρελαύνουν στα εξώφυλλα των οπαδικών εφημερίδων. Η ΑΕΚ πετυχαίνει ίσως τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της - να αποκτήσει φίλους στις τάξεις των οπαδών όλων των ομάδων.
Η συνέχεια στην Ελλάδα
Το καλοκαίρι του ’96 είναι ο Ρουβίκωνας του Μπάγεβιτς και της ΑΕΚ. Τότε ο Ντούσαν αποφασίζει να αφήσει την αγάπη του και να δοκιμάσει τις ικανότητές του σε άλλα λιμάνια. Από τότε ως το 2004, ο Μπάγεβιτς περνάει από τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ, παίρνει ένα φορτηγό πρωταθλήματα και κύπελα (ένα από αυτά στο αποθεωτικό 4-2 του ΠΑΟΚ επί του ολυμπιακού στη Νέα Φιλαδέλφεια σε ένα τερτίπι της μοίρας), χτίζει ομάδες που θαυμάζονται, πείθει τους πάντες ότι μπορεί να πετύχει με κάθε φανέλα.
Η ΑΕΚ στο ίδιο χρονικό διάστημα χάνει τη λάμψη που είχε αποκτήσει από τη θητεία Μπάγεβιτς, παίζει ποδόσφαιρο που φλερτάρει μόνιμα τη μετριότητα, αλλάζει αποτυχημένες διοικήσεις, εργοδοτεί μικρούς προπονητές και καίει παίκτες σωρό. Η μεγαλύτερη ήττα της όμως είναι ότι η ομάδα πια χάνει ανάστημα στα μάτια των ελλήνων φιλάθλων. Η πάλαι ποτέ ομάδα μοντέλο πλέον χλευάζεται από τον τύπο και τους αντιπάλους σε κάθε ευκαιρία.
Η επιστροφή και ο πόλεμος
Και έρχεται το 2002. Ο Μάκης Ψωμιάδης δίνει την ευκαιρία στον Μπάγεβιτς να επιστρέψει στην ΑΕΚ. Παρόλο που τα σημάδια για την επιστροφή του δεν είναι ενθαρρυντικά, ο Μπάγεβιτς αποφασίζει να γυρίσει στη μεγάλη του αγάπη. Έχει κερδίσει πρωταθλήματα και σεβασμό μακριά από την ΑΕΚ, αλλά την καψούρα του δε μπορεί να την αρνηθεί άλλο. Η επιστροφή του Μπάγεβιτς στο σπίτι του αποβαίνει εφιαλτική. Πρώτος χρόνος, επεισόδια από μια μικρή, αλλά ακραία ψυχωσική και άνανδρα ύπουλη, μειονότητα, μέσα κι έξω από το γήπεδο. Ο Μπάγεβιτς προσπαθεί να τους αγνοήσει στην αρχή, μετά τα βάζει ένας εναντίον όλων. Στο μεταξύ παλεύει να χτίσει ομάδα.
Μέσα σε κακό κλίμα η ΑΕΚ αρχίζει πάλι να θυμίζει τη μεγάλη ομάδα της περιόδου πριν το ’96: χορταστικές εμφανίσεις και μεγάλα σκορ (με τα γκολ της ΑΕΚ να αποδοκιμάζονται από τη σκεπαστή), μεγάλη πορεία στο Champions’ League απέναντι σε Ρεάλ και Ρόμα, πρωτάθλημα χαμένο για δύο βαθμούς. Πρώτη φορά μετά το 1996 που η ΑΕΚ ξαναγίνεται συμπαθής στην πλειοψηφία του φίλαθλου κόσμου και απολαμβάνει την αναγνώριση από όλες τις οπαδικές φυλλάδες, ακόμα και των αντιπάλων.
Ξεκινάει η δεύτερη χρονιά, μέσα σε αξεπέραστα προβλήματα: o Ψωμιάδης παραπέει πληρώνοντας τις σκοτεινές του μεθοδεύσεις, οι παίκτες είναι απλήρωτοι, η ομάδα ξεσπιτώνεται και η αφιονισμένη αντι-μπαγιεβιτσική μειονότητα κλιμακώνει τις αντιδράσεις της κατά του Μπάγεβιτς προσπαθώντας να βλάψει την ομάδα, θέλοντας να στρέψει και τη μεγάλη μάζα οπαδών κατά του προπονητή. Σε αυτό, το άθλιο οπαδολόι αποτυγχάνει. Η ομάδα δεν περπατάει αλλά η άθλια μειονότητα μένει μόνη της, παραμερισμένη από τη σιωπηλή πλειοψηφία, η οποία αηδιασμένη παρατάει το γήπεδο. Ο Μπάγεβιτς αντέχει όσο μπορεί, προστατεύει τους παίκτες (δηλώσεις όπως του Κατσουράνη «μας έχει σαν παιδιά του» περνάνε στο ντούκου από τα ΜΜΕ μέσα στο γενικότερο κλίμα αρρώστιας που επικρατεί) και λυγίζει μόνο όταν οι μικροί, δειλοί τραμπούκοι τα βάζουν με τη γυναίκα του.
Οι λίγοι, σε αριθμό και ηθικό παράστημα, έχουν κερδίσει, και το σωματείο υφίσταται τη μεγαλύτερη ηθική ήττα της ιστορίας του, μαχαιρώνοντας πισώπλατα τον άνθρωπο που του έδωσε ανάστημα την τελευταία εικοσαετία.
Η ασυμβίβαστη συνέχεια
Πέντε χρόνια περνούν. Ο Μπάγεβιτς περνάει ξανά από Ολυμπιακό, Ερυθρό Αστέρα, Άρη. Κι άλλες διακρίσεις. Οι ομάδες του παίζουν ελκυστικό ποδόσφαιρο. Αυτός ασυμβίβαστος και αλύγιστος στα πιστεύω του, κοντράρεται με παράγοντες σε Σερβία και Ελλάδα. Η ΑΕΚ στο μεταξύ, πλέει σε θολά νερά. Άτιτλη, με διοίκηση που διώκεται από την ίδια μειονότητα που έδιωξε τον Μπάγεβιτς, παίζοντας ποδόσφαιρο που δε βλέπεται, με την υπομονή του κόσμου της να εξαντλείται. Σάντος, Φερέρ, Κωστένογλου, Δώνης διαδέχονται ο ένας τον άλλον με την ελπίδα να ξεθωριάζει σιγά σιγά.
Κόντρα στη λογική και με οδηγό το συναίσθημα, ο δρόμος δείχνει ΑΕΚ
Μέχρι που γίνεται η απέλπιδα πρόταση στον Μπάγεβιτς. Ο οποίος κόντρα σε κάθε λογική, κόντρα σε κάθε ανάμνηση, λέει το ναι. Γιατί μακριά από την αγάπη του δεν κατάφερε να μείνει για πολύ ποτέ. Και γιατί όσα κι αν καταφερε μακριά από την ΑΕΚ, τα κιτρινόμαυρά παράσημά του είχαν πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά του και στην πλούσια προθήκη του. Και τελικά, γιατί, σα γνήσιος winner, ο Μπάγεβιτς θέλει να πάρει ρεβάνς από την ημιτελή προσπάθεια του 2002-3. Παρότι ξέρει ότι θα βρει απέναντί του το ύπανδρο, δειλό, ψυχωσικό σκυλολόι για άλλη μια φορά.
Τα χρόνια πέρασαν ως το 1996. Το ίδιο και οι παίκτες. Το ίδιο και οι πρόεδροι. Και οι ιδιοκτήτες. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς όμως εκεί – πρωτομάστορας ομάδων που έπαιζαν ποδόσφαιρο πρωτόφαντο για την Ελλάδα, πλάστης παικτών που χωρίς αυτόν ίσως γίνονταν φτασμένοι παίκτες με ατομικές διακρίσεις, όμως στα χέρια του έγιναν τα σημαντικά γρανάζια της πιο καλολαδωμένης ποδοσφαιρικής μηχανής που είδε ποτέ Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος. Σαβέβσκι, Μανωλάς, Σαβίδης, Κασάπης, Αλεξανδρής, Μπατίστα, Μπορμπόκης, Ατματσίδης , Δημητριάδης, Τσάρτας και τόσοι άλλοι, φιλοτέχνησαν στον πράσινο καμβά έργα εμπνευσμένα από την ευφυία του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Από το ’89 ως το ’96 τα γήπεδα όπου έπαιζε η ΑΕΚ γίνονταν εκκλησίες όπου οι φίλαθλοι-πιστοί κοινωνούσαν στιγμές ανείπωτης ικανοποίησης. Και από τίτλους: τέσσερα πρωταθλήματα, ένα κύπελο, ένα Λίγκ Καπ, ευρωπαικές επιτυχίες - τρέλα με Δρέσδη, δάκρυα του Τσώχου με Σπαρτάκ, συγκίνηση με Μαρσέιγ, με Ρέιντζερς, με Μίλαν, με Τορίνο, με Αιντχόβεν.
Η προπονητική ευφυία, οι οργανωτικές ικανότητες, η ηγετική προσωπικότητα του Ντούσαν Μπάγεβιτς δεν αμφισβητούνται από κανέναν, εν έτει 1996. Την τελευταία του χρονιά στη Νέα Φιλαδέλφεια, η ΑΕΚ αποδίδει αυτό που όλοι –ανεξαρτήτως οπαδικής προτίμησης- αναγνώρισαν ως το καλύτερο ποδόσφαιρο που έχει παίξει ποτέ ελληνική ομάδα. Κάθε εβδομάδα φράσεις όπως «ομάδα-μοντέλο», «βγαλμένη από τα παραμύθια», «διαστημικό ποδόσφαιρο» παρελαύνουν στα εξώφυλλα των οπαδικών εφημερίδων. Η ΑΕΚ πετυχαίνει ίσως τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της - να αποκτήσει φίλους στις τάξεις των οπαδών όλων των ομάδων.
Η συνέχεια στην Ελλάδα
Το καλοκαίρι του ’96 είναι ο Ρουβίκωνας του Μπάγεβιτς και της ΑΕΚ. Τότε ο Ντούσαν αποφασίζει να αφήσει την αγάπη του και να δοκιμάσει τις ικανότητές του σε άλλα λιμάνια. Από τότε ως το 2004, ο Μπάγεβιτς περνάει από τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ, παίρνει ένα φορτηγό πρωταθλήματα και κύπελα (ένα από αυτά στο αποθεωτικό 4-2 του ΠΑΟΚ επί του ολυμπιακού στη Νέα Φιλαδέλφεια σε ένα τερτίπι της μοίρας), χτίζει ομάδες που θαυμάζονται, πείθει τους πάντες ότι μπορεί να πετύχει με κάθε φανέλα.
Η ΑΕΚ στο ίδιο χρονικό διάστημα χάνει τη λάμψη που είχε αποκτήσει από τη θητεία Μπάγεβιτς, παίζει ποδόσφαιρο που φλερτάρει μόνιμα τη μετριότητα, αλλάζει αποτυχημένες διοικήσεις, εργοδοτεί μικρούς προπονητές και καίει παίκτες σωρό. Η μεγαλύτερη ήττα της όμως είναι ότι η ομάδα πια χάνει ανάστημα στα μάτια των ελλήνων φιλάθλων. Η πάλαι ποτέ ομάδα μοντέλο πλέον χλευάζεται από τον τύπο και τους αντιπάλους σε κάθε ευκαιρία.
Η επιστροφή και ο πόλεμοςΚαι έρχεται το 2002. Ο Μάκης Ψωμιάδης δίνει την ευκαιρία στον Μπάγεβιτς να επιστρέψει στην ΑΕΚ. Παρόλο που τα σημάδια για την επιστροφή του δεν είναι ενθαρρυντικά, ο Μπάγεβιτς αποφασίζει να γυρίσει στη μεγάλη του αγάπη. Έχει κερδίσει πρωταθλήματα και σεβασμό μακριά από την ΑΕΚ, αλλά την καψούρα του δε μπορεί να την αρνηθεί άλλο. Η επιστροφή του Μπάγεβιτς στο σπίτι του αποβαίνει εφιαλτική. Πρώτος χρόνος, επεισόδια από μια μικρή, αλλά ακραία ψυχωσική και άνανδρα ύπουλη, μειονότητα, μέσα κι έξω από το γήπεδο. Ο Μπάγεβιτς προσπαθεί να τους αγνοήσει στην αρχή, μετά τα βάζει ένας εναντίον όλων. Στο μεταξύ παλεύει να χτίσει ομάδα.
Μέσα σε κακό κλίμα η ΑΕΚ αρχίζει πάλι να θυμίζει τη μεγάλη ομάδα της περιόδου πριν το ’96: χορταστικές εμφανίσεις και μεγάλα σκορ (με τα γκολ της ΑΕΚ να αποδοκιμάζονται από τη σκεπαστή), μεγάλη πορεία στο Champions’ League απέναντι σε Ρεάλ και Ρόμα, πρωτάθλημα χαμένο για δύο βαθμούς. Πρώτη φορά μετά το 1996 που η ΑΕΚ ξαναγίνεται συμπαθής στην πλειοψηφία του φίλαθλου κόσμου και απολαμβάνει την αναγνώριση από όλες τις οπαδικές φυλλάδες, ακόμα και των αντιπάλων.
Ξεκινάει η δεύτερη χρονιά, μέσα σε αξεπέραστα προβλήματα: o Ψωμιάδης παραπέει πληρώνοντας τις σκοτεινές του μεθοδεύσεις, οι παίκτες είναι απλήρωτοι, η ομάδα ξεσπιτώνεται και η αφιονισμένη αντι-μπαγιεβιτσική μειονότητα κλιμακώνει τις αντιδράσεις της κατά του Μπάγεβιτς προσπαθώντας να βλάψει την ομάδα, θέλοντας να στρέψει και τη μεγάλη μάζα οπαδών κατά του προπονητή. Σε αυτό, το άθλιο οπαδολόι αποτυγχάνει. Η ομάδα δεν περπατάει αλλά η άθλια μειονότητα μένει μόνη της, παραμερισμένη από τη σιωπηλή πλειοψηφία, η οποία αηδιασμένη παρατάει το γήπεδο. Ο Μπάγεβιτς αντέχει όσο μπορεί, προστατεύει τους παίκτες (δηλώσεις όπως του Κατσουράνη «μας έχει σαν παιδιά του» περνάνε στο ντούκου από τα ΜΜΕ μέσα στο γενικότερο κλίμα αρρώστιας που επικρατεί) και λυγίζει μόνο όταν οι μικροί, δειλοί τραμπούκοι τα βάζουν με τη γυναίκα του.
Οι λίγοι, σε αριθμό και ηθικό παράστημα, έχουν κερδίσει, και το σωματείο υφίσταται τη μεγαλύτερη ηθική ήττα της ιστορίας του, μαχαιρώνοντας πισώπλατα τον άνθρωπο που του έδωσε ανάστημα την τελευταία εικοσαετία.
Η ασυμβίβαστη συνέχειαΠέντε χρόνια περνούν. Ο Μπάγεβιτς περνάει ξανά από Ολυμπιακό, Ερυθρό Αστέρα, Άρη. Κι άλλες διακρίσεις. Οι ομάδες του παίζουν ελκυστικό ποδόσφαιρο. Αυτός ασυμβίβαστος και αλύγιστος στα πιστεύω του, κοντράρεται με παράγοντες σε Σερβία και Ελλάδα. Η ΑΕΚ στο μεταξύ, πλέει σε θολά νερά. Άτιτλη, με διοίκηση που διώκεται από την ίδια μειονότητα που έδιωξε τον Μπάγεβιτς, παίζοντας ποδόσφαιρο που δε βλέπεται, με την υπομονή του κόσμου της να εξαντλείται. Σάντος, Φερέρ, Κωστένογλου, Δώνης διαδέχονται ο ένας τον άλλον με την ελπίδα να ξεθωριάζει σιγά σιγά.
Κόντρα στη λογική και με οδηγό το συναίσθημα, ο δρόμος δείχνει ΑΕΚ
Μέχρι που γίνεται η απέλπιδα πρόταση στον Μπάγεβιτς. Ο οποίος κόντρα σε κάθε λογική, κόντρα σε κάθε ανάμνηση, λέει το ναι. Γιατί μακριά από την αγάπη του δεν κατάφερε να μείνει για πολύ ποτέ. Και γιατί όσα κι αν καταφερε μακριά από την ΑΕΚ, τα κιτρινόμαυρά παράσημά του είχαν πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά του και στην πλούσια προθήκη του. Και τελικά, γιατί, σα γνήσιος winner, ο Μπάγεβιτς θέλει να πάρει ρεβάνς από την ημιτελή προσπάθεια του 2002-3. Παρότι ξέρει ότι θα βρει απέναντί του το ύπανδρο, δειλό, ψυχωσικό σκυλολόι για άλλη μια φορά.
Όποιος έχει ακόμα αμφιβολίες για το αν υπάρχει μεγαλύτερος ΑΕΚτζής από τον Μπάγεβιτς εν έτει 2008, ας ρίξει μια ματιά στα εκτενή αφιερώματα των ημερών που επαναφέρουν στη μνήμη τα όσα υπέστη ως άνθρωπος τη διετία εκείνη, και μετά ας αναρωτηθεί αν ο ίδιος θα είχε τη δύναμη να επιστρέψει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου