Πρωταθλήτρια Ευρώπης για τη σεζόν 2009-2010 η Ίντερ λοιπόν μετά από 45 χρόνια...Welcome back...Μια ομάδα που επανειλλημένως είχε χαρακτηριστεί ηττοπαθής ως προς τις ευρωπαικές τις επιδόσεις και όχι άδικα...Μια ομάδα η οποία,τουλάχιστον όσο την παρακολουθώ και μπορώ να κρίνω,δηλαδή επί τη προεδρία του Μάσιμο Μοράτι κάθε χρόνο είχε στόχο την υπέρβαση στην κορυφαία ευρωπαική διοργάνωση(με απλά λόγια την κούπα)αλλά πάντα τα θαλάσσωνε στο κρίσιμο σημείο...Πάντα πέρναγε ως πρώτη ή δεύτερη από τον όμιλο της και δεν περνούσε τη φάση των 16 ούτε με αίτηση στο Υπουργείο...Πολλοί τη ξεγράψαμε(δεν αποκλείω τον εαυτό μου) από το 2006 όταν της δόθηκε η σπουδαιότερη ευκαιρία να φτάσει τουλάχιστον στους ημιτελικούς και αυτή την απόλεσε...Ήταν τα νοκ άουτ παιχνίδια της προημιτελικής φάσης απέναντι στην πιο αδύναμη ομάδα των 8 κορυφαίων εκείνης της σεζόν,την ισπανική Βιγγαρεάλ...Φαινομενικά δηλαδή, διότι μετά η ομάδα αυτή από ένα χωριό των 30.000 κατοίκων έφτασε ένα πέναλτυ μακριά από τον τελικό...Όπως και να το κάνουμε,ήταν αποτυχία για την Ίντερ...Για την ακριβεία προστέθηκε σε αυτές των προηγούμενων και αυτών που έμελλαν να ακολουθήσουν...Μια ομάδα η οποία ήταν το ακριβώς αντίθετο από αυτό το οποίο αποκαλείται κοινώς <<ιταλικό ποδόσφαιρο>>,του οποίου η κύρια συνισταμένη είναι η οργάνωση της άμυνας...Η Ίντερ παρουσιαζόταν ανοργάνωτη στον αγωνιστικό χώρο,ένα σύνολο που δεν εφιστά την προσοχή του στην αμύνα αλλά στην ανάδειξη του εκάστοτε Αντριάνο ή Ιμπραιμοβιτς...Φυσικό αποτέλεσμα οι διαρκείς αποκλεισμοί από ομάδες,όχι πάντα καλύτερες αλλά πιο συγκροτημένες και ουσιαστικές...Αποκλεισμοί οι οποίοι ενίσχυαν την ανωτερότητα της μισητής συμπολίτισσας Μίλαν,η οποία στο μεταξύ έπαιζε δυο τελικούς,χάνοντας τον ένα από τη Λίβερπουλ μέσα από τα χέρια της το 2005,νικώντας τον άλλο μετά από δυο χρόνια στο ΟΑΚΑ απέναντι στην ίδια ομάδα,φτάνοντας έτσι στα 7 Κύπελλα Πρωταθλήτριας Ευρώπης έναντι μόλις ενός της Ίντερ που χρονολογείτο το μακρινό 1965...Αν μη τι άλλο υπεροχή απέναντι στους νερατζούρι όσον αφορά στις ευρωπαικές επιτυχίες...Όλα αυτά πείσμωναν ακόμα περισσότερο τον προέδρο Μοράτι,άλλους μπορεί να τους αποθάρρυναν...Κάθε καλοκαίρι έψαχνε την ιδανική λύση για να φτάσει στη κορυφή αλλά εις μάτην...Μέχρι...Μέχρι να αναγκάσει το Ζοσέ Μουρίνιο να πάει προς Μιλάνο μεριά πέρυσι το καλοκαίρι..Η πρώτη χρονιά,όχι ιδανική...O μόνος τίτλος που προστέθηκε στο μουσείο της ομάδας ήταν το Πρωτάθλημα,μια υπόθεση αποκλειστικά της Ίντερ μετά από το Calciopoli του 2006...Η ομάδα έχασε το Κύπελλο Ιταλίας,αλλά κυρίως αυτό το οποίο στοίχισε στην ομάδα ήταν ο αποκλεισμός από τη μετέπειτα φιναλίστ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στους 16 του Champions League και μάλιστα με κάτω τα χέρια...Οι νερατζούρι,αν και με τον Πορτογάλο προπονητή στο πάγκο δεν έδειχναν να διαφέρουν σε τίποτα με τις αποτυχημένες ομάδες των προηγούμενων ετών...Μάλιστα,μετά τον αποκλεισμό,τέθηκε θέμα αντικατάστασης του Ζοσέ..Ο Μοράτι όμως,ακόμα μια φορά επέμεινε κι(επιτέλους) δικαιώθηκε...Η επιτυχημένη ομάδα οικοδομήθηκε κατά το ήμισυ το καλοκαίρι που μας πέρασε...Η ιταλική ομάδα έδωσε τη μεγαλύτερη attraction της,το Zλάταν Ιμπραήμοβιτς στη Μπαρτσελόνα σε μια κίνηση,όπως αποδείχθηκε,εντυπωσιασμού και τίποτα παραπάνω από τους Καταλανούς...Τα οφέλη ήταν πολλαπλά...Καταρχήν,η συμφωνία περιελάμβανε τον Ετό και το Χλεμπ ως έμψυχα αντάλλαγματα συν 45 εκατομμύρια...Δεν της κακοφάνηκε της ΄Ιντερ...Πολλοί θεώρησαν ότι με αυτόν τον τρόπο η Ίντερ έχασε και την τελευταία ελπίδα της για την υπέρβαση βασιζόμενοι στο ότι η ομάδα έχασε τη μέχρι τότε <<σημαία>> της...Όμως,ο Ζοσέ και οι συνεργάτες του λειτούργησαν υποδειγματικά,εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο αυτό το deal...Απέκτησαν κατά σειρά Λούσιο από τη Μπάγερν Μονάχου και Ντιέγκο Μιλίτο από τη Τζένοα θωρακίζοντας άμυνα και επίθεση αντίστοιχα..Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε λίγες μέρες πριν την εκπνοή της μετεγγραφικής περιόδου με τον Γουέσλει Σνάιντερ...Τον Ολλανδό ο οποίος είχε κάνει θαύματα με τον Άγιαξ,αλλά μετά στη Ρεάλ χάθηκε,όπως τόσοι άλλοι ποιοτικοί ποδοσφαιριστές,στο ανοργάνωτο σύνολο που παρουσίαζε η μαδριλένικη ομάδα...Αυτός ο παραμελημένος Ολλανδός βρήκε τον παράδεισό του στην Ίντερ...Ο Μουρίνιο του έδωσε τα <<κλειδιά>> της ομάδας αναθέτοντάς του το δύσκολο,ομολογουμένως βάσει απαιτήσεων,ρόλο του ηγέτη...Όμως,η ανταπόκριση από τη μεριά του ποδοσφαιριστή ήταν εκκωφαντική...Ακόμα μια επιτυχημένη επιλογή του Πορτογάλου στο πλαίσιο μιας σειράς ρίσκων που απέδωσαν..Η ομάδα ήταν μπροστά με διαφορά στο Πρωτάθλημα της χώρας της,όπως και τα προηγούμενα χρόνια,αλλά ο πόθος των οπαδών της Ιντερνατσιονάλε ήταν άλλος...Ο τελικός της Μαδρίτης...Η ομάδα τα χρειάστηκε στον όμιλο για να περάσει παρέα με τη Μπαρτσελόνα τις σκληροτράχηλες Ρούμπιν Καζάν και Ντιναμό Κιέβου...Μετά στους 16 τέθηκε το πρώτο μεγάλο εμπόδιο...Η Τσέλσι του πρώην rossoneri Κάρλο Αντσελότι...Μια ομάδα της οποίας επίσης διακαής πόθος είναι η ευρωπαική κορυφή...Με τη διαφορά ότι οι Λονδρέζοι μέχρι τότε είχαν φτάσει πολλές φορές στην πηγή χωρίς όμως να πιουν νερό...Η Ίντερ αντεπεξέλθη στις απαιτήσεις και με δυο νίκες(2-1 και 0-1 στην επί σειρά αλώβητη έδρα της Τσέλσι) πέρασε πανηγυρικά στη φάση των 8,ξορκίζοντας τα πρώτα φαντάσματα...Τα στοιχεία που επέδειξε σε αυτό το ζευγάρι χαρακτηριστικά της συνολικής της πορείας:σφιχτή άμυνα με ένα <<τείχος>> να χτίζεται κάθε φορά που αμυνόταν η ομάδα μπροστά από την εστία του θετικότατου Σέζαρ,με 11 παίκτες να πιέζουν συνέχεια τον αντίπαλο φτάνοντας στο σημείο να τον εκνευρίσουν και να τον αποσυντονίσουν,τον απόλυτο συνδετικό κρίκο κέντρου κι επίθεσης Σνάιντερ και μια επιθετική τριάδα(ή διάδα ανάλογα το σύστημα) αποτελούμενοι από τους Μιλίτο κι Ετό κατά κύριο λόγο και κατά δεύτερο τον Πάντεφ και τον ιδιόρρυθμο Μπαλοτέλι.Επόμενος αντίπαλος η ρωσική ΤΣΣΚΑ Μόσχας,μια ομάδα ποιοτική που είχε αποκλείσει τη φιλόδοξη Σεβίλλη στη φάση των 16...Οι Ιταλοί όμως,όντας σοβαροί απέκλεισαν τους Ρώσους με δυο νίκες με το ίδιο σκορ(1-0 και 0-1) και πέρασαν στους 4.Εκεί,τελευταίο εμπόδιο πριν από τον τελικό της 22 Μαίου η υπερυχητική Μπαρτσελόνα που παίζει το ποδόσφαιρο του μέλλοντος,αποδεικνύοντας με τους 6 τίτλους που κατέκτησε την προηγούμενη σεζόν ότι το ΩΡΑΙΟ ποδόσφαιρο μπορεί να επιβληθεί έναντι όλων όσοι επιδιώκουν το αποτέλεσμα και όχι το θέαμα,φτάνει να υπάρχει οργάνωση...Τι μπορούσε να αντιπαρατάξει η ΄Ιντερ απέναντι σε μια ομάδα που έχοντας σταθερά 70% κατοχή σε κάθε παιχνίδι σε παίρνει μαζί της;Άμυνα...Το προειδοποιητικό μήνυμα για τους Καταλανούς ήρθε στον αγώνα πριν από το ματς στο Μεάτσα...Η συντοπίτισσα παίζοντας μαζική άμυνα δεν απειλήθηκε σχεδόν καθόλου εξασφαλίζοντας το μηδέν στα μετόπισθεν και χάνοντας τη μεγάλη ευκαιρία να πάρει τον αγώνα...Ο πρώτος αγώνας του ζευγαριού εξελίχθηκε σε μονόλογο των Ιταλών...Με μια εμφάνιση για σεμινάριο,η Ίντερ δεν απειλήθηκε ουσιαστικά,προηγήθηκε,ισοφαρίστηκε κόντρα στη ροή του αγώνα,αλλά μετά επέβαλλε το ρυθμό της βγάζοντας φωτιές στην επίθεση με Σνάιντερ,Μιλίτο και Μαικόν να χρίζονται σκόρερ και καλύτεροι σε απόδοση παίκτες της..Τελικό σκορ,το εμφατικό 3-1!!Επαναληπτικός μετά από μια βδομάδα σε ένα από τα πιο κατηφορικά γήπεδα της Ευρώπης,το Καμπ Νου...Σε ένα γήπεδο που η Μπάρτσα σε κάθε αγώνα επιδεικνύει όλες τις επιθετικές αρετές της και χάνει σπανίως...Ούτε αυτή τη φορά έχασε,τουναντίον,νίκησε...Αλλά,το 1-0 που ανέγραψε η φωτεινή οθόνη δεν έστελνε τους Καταλανούς στην πρωτεύουσα της χώρας...Η ΄Ιντερ ήταν ο θριαμβευτής και,χάρη κυρίως στην εκπληκρική εμφάνισή της στον πρώτο αγώνα και την αποτελεσματική μαζική άμυνα στον επαναληπτικό είχε το δικαίωμα να κατακτήσει τον ένα από τους τρεις τίτλους που διεκδικούσε και τον πιο σημαντικό...Στη συνέχεια της σεζόν κατέκτησε το Copa Italia επικρατώντας στην έδρα της ανταγωνιστικότατης φέτος εντός συνόρων Ρόμα με το αγαπημένο της σκορ:0-1...Μετά από δυο εβδομάδες,επικύρωσε ουσιαστικά το πρωτάθλημα νικώντας την τελευταία αγωνιστική εκτός έδρας τη Σιένα,διατηρώντας τον ένα πόντο διαφορά από τους Ρωμαίους και πανηγυρίζοντας την 5η σερί κόυπα της Serie A...Ένα πρωτάθλημα που ουσιαστικά το οφείλει στη Σαμπντόρια η οποία πήγε και κέρδισε τη Ρόμα μέσα στην έδρα της γκρεμίζοντάς την από την κορυφή κι επαναφέροντας την Ίντερ 3 αγωνιστικές πριν το τέλος...Νταμπλ στην Ιταλία,τρίτη κούπα της σεζόν μετά και το νικηφόρο Σούπερ Καπ στην αρχή της σεζόν απέναντι στη Λάτσιο και απέμενε το κερασάκι στην τούρτα...Ο πόθος...Η λύτρωση...Αυτή ήρθε,το βράδυ της της εικοστής δεύτερης μέρας του Μαίου...Οι νερατζούρι σε έναν τελικό που δε θα μείνει στην ιστορία για το θέαμα που προσέφερε στο κοινό που τον παρακολούθησε,επικράτησαν 2-0 χάρη σε δύο γκολ του ΜVP τους τη φετινή σεζόν,του Αργεντινού επιθετικού Ντιέγκο Μιλίτο...3 φάσεις δημιούργησε η Ίντερ,δύο γκολ έβαλε...2 φάσεις δημιούργησε η αντίπαλο Μπάγερν,κανένα γκολ δεν έβαλε...Όπως γίνεται φανερό,η Ίντερ χτυπήσε με το μεγαλύτερο όπλο της τη φετινή σεζόν,την αποτελεσματικότητα...Μια ομάδα-μοντέλο-μηχανάκι που ξέρει πότε πρέπει να ανεβάσει ταχύτητα ώστε να αποτελειώσει τον αντίπαλο...Μια ομάδα που αμύνεται αριστουργηματικά...Μια ομάδα-καθρέφτης του προπονητή της,του απόλυτου ρυθμιστή Ζοσέ Μουρίνιο...Στη φετινή Ίντερ δυο παροιμίες ενσαρκώθηκαν πλήρως:<
ΥΓ 1.Το μέλλον δε διαφαίνεται το ίδιο ελπιδοφόρο...Ο πρωτεργάτης της επιτυχίας Ζοσέ έχει κλείσει στη Ρεάλ(γι'αυτό αγαπάμε το Χρήστο Σαράντο που το έλεγε από το Δεκέμβρη) και ένα οικοδόμημα με στέρεες βάσεις φαίνεται να καταρρέει...Πιθανότερος διάδοχος ο γνώριμος από τη θητεία του ως ποδοσφαιριστής Σλινισα Μιχαιλοβιτς που έκανε πολύ καλή σεζόν προπονώντας τη σικελική Κατάνια.Είδωμεν...
ΥΓ 2.Άκου εκεί computerised Inter...ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΝΙΚΟ;;;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου